Ένας χωρισμός

Παρακολούθησα πέρυσι μια Ιρανική ταινία με τον τίτλο «Ένας χωρισμός» ενός πολύ αξιόλογου ιρανού σκηνοθέτη. Ομολογώ ότι πριν δω την ταινία είχα μια δυσπιστία. Η ταινία πραγματεύεται την ζωή ενός ιρανού τραπεζικού υπαλλήλου που ο πατέρας του πάσχει από Αλτσχάιμερ και η γυναίκα του, του ζητά διαζύγιο επειδή δεν θέλει να την ακολουθήσει στο εξωτερικό. Τότε αναγκάζεται να προσλάβει μια γυναίκα να φροντίζει τον πατέρα του. Εκεί μπλέκει σε φόνο ενός αγέννητου παιδιού.

Δεν θα σας αναλύσω όλη την πλοκή τις ταινίας που ομολογουμένως είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά στο γεγονός που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση. Η αξία της ανθρώπινης ζωής στον Ιρανικό κινηματογράφο και ενδεχομένως και στην άποψη του ιρανικού λαού. Παρακολουθώ χρόνια ευρωπαϊκό και αμερικανικό κινηματογράφο και αυτό που βλέπω στις ταινίες, που παράγονται από χώρες που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα,  είναι η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, ταινίες με πολύ βία, θανάτους ακόμα και για ασήμαντη αφορμή, προτροπή για ευθανασία, έκτρωση, χρήση όπλων και άλλα συναφή. Στην ιρανική ταινία ακόμα και η αποβολή της εγκύου που μπορεί να προκληθεί από τρίτο πρόσωπο είναι θέμα που τιμωρείτε αυστηρά θέλοντας να δείξει ότι και το αγέννητο παιδί είναι κανονικός άνθρωπος και η αποβολή λογίζεται ως φόνος. 

Δεν ξέρω αν εμείς οι άνθρωποι του δυτικού πολιτισμού έχουμε καταλάβει την αξία της ζωής όσο αυτοί που τους κατηγορούμε για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τους βομβαρδίζουμε για να «σώσουμε» τις ζωές τους. Η προσοχή στον ανήμπορο άνθρωπο είτε αυτός είναι στην τρίτη ηλικία είτε είναι αγέννητος δύνεται από τον ιρανό καλλιτέχνη πολύ όμορφα και διδάσκει πόσο σεβαστή αν μη τι άλλο είναι η ζωή. Αναρωτιέμαι από πού αντλεί τόσο αγάπη για τον συνάνθρωπο ένας ιρανός καλλιτέχνης αφού στις συνειδήσεις μας τους έχουμε χαρακτηρίσει ως απάνθρωπους λόγω ισλάμ. Εμείς πως σκεφτόμαστε άραγε…

Γ.Ι.